Ε, εσύ! Σε σένα μιλάω. Ναι, σε σένα που διαβάζεις την εφημερίδα.
Κοίταξε και κάπου αλλού.
(Ακουμπά το μέτωπό του στο τζάμι. Τα χνώτα του αρχίζουν να το υγραίνουν.)
Το ξέρω, έχεις φέρει τον μικρό να παίξει στην πλατεία. Βαριέσαι. Κάθε Σάββατο πρωί τα ίδια... Ο μικρός να παίζει στην πλατεία κι εσύ στην εφημερίδα σου. Άλλο ένα Σάββατο χαμένο.
(Το μέτωπό του μια κυλά ήρεμα και μια τινάζεται, χωρίς όμως να χάνει την επαφή με το παράθυρο. Τα χνώτα αυξάνονται.)
Μα κοίταξε και κάπου αλλού! Εκείνη η κυρία στο διπλανό παγκάκι, δεξιά σου όχι αριστερά σου, δε βαριέται να σε κοιτάει. Δε σε χορταίνει, για την ακρίβεια. Το ξέρω, κι οι δύο άντρες είμαστε, δεν είναι και η ωραιότερη — μα μια ματιά θα μπορούσες να της ρίξεις. Να σπάσει η μονοτονία, ρε αδερφέ! Να αλλάξει κάτι στη ζωή μου... Να ζήσω μέσα από σένα...
Η κάμερα ανεβαίνει αργά προς τα πάνω. Διαγράφεται ένα λιτό, λευκό δωμάτιο με ένα κρεβάτι λευκό κι αυτό. Κάποιος με το μέτωπο ακουμπάει στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου. Φοράει έναν ζουρλομανδύα.
(Ακουμπά το μέτωπό του στο τζάμι. Τα χνώτα του αρχίζουν να το υγραίνουν.)
Το ξέρω, έχεις φέρει τον μικρό να παίξει στην πλατεία. Βαριέσαι. Κάθε Σάββατο πρωί τα ίδια... Ο μικρός να παίζει στην πλατεία κι εσύ στην εφημερίδα σου. Άλλο ένα Σάββατο χαμένο.
(Το μέτωπό του μια κυλά ήρεμα και μια τινάζεται, χωρίς όμως να χάνει την επαφή με το παράθυρο. Τα χνώτα αυξάνονται.)
Μα κοίταξε και κάπου αλλού! Εκείνη η κυρία στο διπλανό παγκάκι, δεξιά σου όχι αριστερά σου, δε βαριέται να σε κοιτάει. Δε σε χορταίνει, για την ακρίβεια. Το ξέρω, κι οι δύο άντρες είμαστε, δεν είναι και η ωραιότερη — μα μια ματιά θα μπορούσες να της ρίξεις. Να σπάσει η μονοτονία, ρε αδερφέ! Να αλλάξει κάτι στη ζωή μου... Να ζήσω μέσα από σένα...
Η κάμερα ανεβαίνει αργά προς τα πάνω. Διαγράφεται ένα λιτό, λευκό δωμάτιο με ένα κρεβάτι λευκό κι αυτό. Κάποιος με το μέτωπο ακουμπάει στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου. Φοράει έναν ζουρλομανδύα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου