Σε κρατώ γερά μη φύγεις, μα χάνεσαι σιγά σιγά... μικρά —σχεδόν αόρατα— κομμάτια σου αποσπώνται, ταξιδεύουν στον ορίζοντα δίχως δυνατότητα επιστροφής. Στην αρχή δε φαίνεται διαφορά. Είσαι ίδια. Μα σιγά σιγά κάτι χάνεται... ένα μικρό κομμάτι από το φόρεμά σου εκεί αριστερά πάνω από τη μέση σου, μια μικρή τούφα από τα μαλλιά σου μπροστά από το αυτί σου, σβήνει λίγο το δεξί σου φρύδι...
Μετά από ώρα τα κενά είναι εμφανή. Μόνο αν εθελοτυφλείς δεν τα προσέχεις. Κι εγώ εθελοτυφλώ. Με πείθει το σφικτό άγγιγμά μου, μου λέει πως τα μάτια μου με γελούν, πως μόνο το άγγιγμα λέει την αλήθεια.
Μα εσύ συνεχίζεις και χάνεσαι... κι εγώ σε σφίγγω, σε σφίγγω, σε σφίγγω ολοένα και περισσότερο. Ώσπου στο τέλος χάνεται και τ' άγγιγμά σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου