Βράχος όμοιος με τον κουβαλητή του κυλάει αργά. Χώμα, χαλίκια γλιστρούν καθώς αδέξια ο βράχος λαξεύει το έδαφος. Ο βράχος κάποιες φορές αντιστέκεται, κάποιες φορές κερδίζει. Κερδίζει κάποια μέτρα, μερικά μόνο, μέχρι ο κουβαλητής να τον σταματήσει και να συνεχίσει πάλι.
Κι όλο ανεβαίνει…
Στην αρχή πιο γρήγορα —το έδαφος είναι ομαλότερο εκεί χαμηλά κι η κούραση μικρότερη—, αργότερα πιο αργά, ολοένα πιο αργά…
Κι όλο ανεβαίνει…
Δεν είναι όμως μονάχα η κλίση και ο κάματος που επιβραδύνουν την πορεία. Είναι κι ο νους. Η τελευταία αντίσταση. Τα χείλη σφίγγονται όχι μόνο από τη δύναμη μα και για να κρύψουν το χαμόγελο.
Κι όλο ανεβαίνει…
Τούτο του 'μεινε μονάχα. Το ξέρει καλά. Να κουβαλήσει όσο το δυνατόν λιγοτερές φορές τον βράχο. Είναι η δική του νίκη.
Κι όλο ανεβαίνει… κι όλο σφίγγει τα χείλη… μέχρι να φτάσει στην κορυφή…
Κι όλο ανεβαίνει…
Στην αρχή πιο γρήγορα —το έδαφος είναι ομαλότερο εκεί χαμηλά κι η κούραση μικρότερη—, αργότερα πιο αργά, ολοένα πιο αργά…
Κι όλο ανεβαίνει…
Δεν είναι όμως μονάχα η κλίση και ο κάματος που επιβραδύνουν την πορεία. Είναι κι ο νους. Η τελευταία αντίσταση. Τα χείλη σφίγγονται όχι μόνο από τη δύναμη μα και για να κρύψουν το χαμόγελο.
Κι όλο ανεβαίνει…
Τούτο του 'μεινε μονάχα. Το ξέρει καλά. Να κουβαλήσει όσο το δυνατόν λιγοτερές φορές τον βράχο. Είναι η δική του νίκη.
Κι όλο ανεβαίνει… κι όλο σφίγγει τα χείλη… μέχρι να φτάσει στην κορυφή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου