Ώρες ώρες ϕαντάζομαι τον άνθρωπο να στέκεται σε μια παραλία. Άδεια τελείως, αυτός κι αυτή μονάχα. Κι είναι μικρός, πολύ μικρός, ίσαμε τους κόκκους της άμμου. Κι όσοι οι κόκκοι τόσα και τα ερωτήματα. Όσοι οι κόκκοι τόσες κι οι αναζητήσεις. Κι αυτός μονάχος να παλεύει με έναν ή δύο. Τους άλλους να τους αγνοεί. Και να νομίζει πως ξέρει όλη την αλήθεια.
Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012
Νεκρή φύση
Πεζοδρόμιο. Δίπλα του χόρτα, ξερά και χλωρά δίχως διακρίσεις, σκυϕτά από την αδυναμία του κορμιού τους. Από την άλλη η άσϕαλτος. Στις πλάκες του πεζοδρομίου πεταλούδα με ϕτερούγες απλωμένες. Εξαίσια· μα νεκρή. Κι ας λένε τα χρώματά της άλλα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)