Χάνεσαι...

Σε κρατώ γερά μη φύγεις, μα χάνεσαι σιγά σιγά... μικρά —σχεδόν αόρατα— κομμάτια σου αποσπώνται, ταξιδεύουν στον ορίζοντα δίχως δυνατότητα επιστροφής. Στην αρχή δε φαίνεται διαφορά. Είσαι ίδια. Μα σιγά σιγά κάτι χάνεται... ένα μικρό κομμάτι από το φόρεμά σου εκεί αριστερά πάνω από τη μέση σου, μια μικρή τούφα από τα μαλλιά σου μπροστά από το αυτί σου, σβήνει λίγο το δεξί σου φρύδι...

Μετά από ώρα τα κενά είναι εμφανή. Μόνο αν εθελοτυφλείς δεν τα προσέχεις. Κι εγώ εθελοτυφλώ. Με πείθει το σφικτό άγγιγμά μου, μου λέει πως τα μάτια μου με γελούν, πως μόνο το άγγιγμα λέει την αλήθεια.

Μα εσύ συνεχίζεις και χάνεσαι... κι εγώ σε σφίγγω, σε σφίγγω, σε σφίγγω ολοένα και περισσότερο. Ώσπου στο τέλος χάνεται και τ' άγγιγμά σου...

To λουλούδι

Είσαι λουλούδι δίχως όνομα που περπατά ανάμεσά μας. Ανάμεσά μας και καθένας θέλει να σε μυρίσει, να σε αγγίξει, να σε γευτεί, λουλούδι δίχως όνομα, μα εσύ ξεγλιστράς για να έρθεις σε μένα. Ξεγλιστράς με τον δικό σου ανάλαφρο τρόπο, με προσοχή, μην και χαράξεις τα πέταλά σου. Πέταλα σε διάφορα χρώματα: μπλε, λευκό, κόκκινο. Μα κυρίαρχο είναι το ροζ. Το ροζ δεν είναι το χρώμα σου, το απεχθάνεσαι το ξέρω, το κίτρινο είναι αυτό που σου αρέσει· μα κυριαρχεί. Κυριαρχεί στα μάτια μου όταν σε βλέπω. Και βλέπω το πάθος σου και την αθωότητά σου συνάμα να χορεύουν αξεδιάλυτα, αχώριστα, μανιασμένα μπρος μου.