Μαίρη

Η καλύτερη στιγμή δεν είναι όταν είμαστε μαζί· είναι όταν διασχίζω τους δρόμους της πόλης και νομίζω ότι σε βλέπω. Εκείνη τη στιγμή λάμπεις όσο καμιά άλλη. Μπορεί να είμαστε τόσα χρόνια μαζί· μα ακόμα μου κόβεται η ανάσα… 

Δεν είναι η χειρότερη στιγμή όταν συνειδητοποιώ ότι δεν είσαι εσύ. Όχι δεν είναι. Είμαι κατηγορηματικός! Γιατί μέσα μου ξέρω ότι σε έχω, ότι είσαι δική μου, ότι αυτό δεν αλλάζει. Αυτή η διαρκής παρουσία σου είναι που ομορφαίνει τη στιγμή. 

Δε σε ζηλεύω. Όχι γιατί είμαι σίγουρος για σένα· μα γιατί είμαι σίγουρος για μένα. Δεν μπορείς να βρεις κάποιον άλλον να σε ποθήσει τόσο πολύ. 

Η Απουσία

Το χειρότερο με την απουσία σου είναι ότι δεν μπορούσα να σε εμποδίσω να φύγεις. Από τη μια να πας κάπου που σου αρέσει —πολύ, το ξέρω αυτό πια— από την άλλη να σε ακούω, να σε βλέπω, να σε αγγίζω... κάποιες φορές αυτό το δίλημμα με σκοτώνει. Λίγες είναι η αλήθεια· μα αρκούν... δε βρίσκω άλλον τρόπο να σε νιώσω κοντά μου παρά μόνο το άγγιγμά σου, τη ματιά σου, τη φωνή σου... μα είσαι πιο μακριά από ένα άγγιγμα, από μια ματιά, από μια φωνή... το μόνο που μένει είναι οι λέξεις. Μα πώς να χωρέσεις στις λέξεις; Γρήγορα ξεχειλίζουν και χύνεσαι παντού...

Οι ώρες περνούν· μα ο χρόνος μένει ακίνητος. Σαν να 'ναι μια ψευδαίσθηση η κίνηση του ήλιου, το σκοτείνιασμα του ουρανού, το τικ τακ του ρολογιού· σαν τον χρόνο να τον ορίζει η απουσία σου και η παρουσία σου. Στάσιμος και καλπάζων.

Τουλάχιστον οι λέξεις μού κράτησαν συντροφιά. Για αργότερα θα δω, δεν ξέρω...

Ο άνθρωπος

Ώρες ώρες ϕαντάζομαι τον άνθρωπο να στέκεται σε μια παραλία. Άδεια τελείως, αυτός κι αυτή μονάχα. Κι είναι μικρός, πολύ μικρός, ίσαμε τους κόκκους της άμμου. Κι όσοι οι κόκκοι τόσα και τα ερωτήματα. Όσοι οι κόκκοι τόσες κι οι αναζητήσεις. Κι αυτός μονάχος να παλεύει με έναν ή δύο. Τους άλλους να τους αγνοεί. Και να νομίζει πως ξέρει όλη την αλήθεια.

Νεκρή φύση

Πεζοδρόμιο. Δίπλα του χόρτα, ξερά και χλωρά δίχως διακρίσεις, σκυϕτά από την αδυναμία του κορμιού τους. Από την άλλη η άσϕαλτος. Στις πλάκες του πεζοδρομίου πεταλούδα με ϕτερούγες απλωμένες. Εξαίσια· μα νεκρή. Κι ας λένε τα χρώματά της άλλα.

Ο πόνος

Αργά αργά τα σκοινιά τεντώνονται. Μαζί και τα άκρα. Μοιάζει με το τέντωμα το πρωινό. Όμως η τροχαλία συνεχίζει να γυρίζει. Τα σκοινιά συνεχίζουν να τεντώνονται. Κι ο πόνος αρχίζει…

Μικρός, ανεκτός, ανεπαίσθητος. Πιστεύεις ότι θα τον αντέξεις έτσι αργά που αυξάνεται. Πιστεύεις πως δεν μπορεί, κάπου θα σταματήσει. Μάταια. Οι στριγκλιές των σκοινιών επιμένουν.

Κι ο πόνος αυξάνεται. Τα άκρα τεντώνονται σε όρια άγνωστα για σένα. Ο πόνος αγγίζει όρια άγνωστα για σένα…

Λες: «Μα δε μπορεί. Ο Προκρούστης δεν υπάρχει. ´Η μήπως κάποιοι άλλοι πήραν τη θέση του;». Και οι στριγκλιές των σκοινιών συνεχίζουν…

Έλα

Έλα! Έλα και γείρε πλάι μου. Έλα και γείρε πλάι μου δίπλα στη σπασμένη πόρτα. Στους τοίχους τους ϕθαρμένους. Στο τραπέζι το άδειο. Έλα και γείρε πλάι μου...

Μη στέκεσαι, έλα! Σε περιμένουν. Το σπίτι, το δωμάτιο, το κρεβάτι... Ακόμα και τα δικά μου πράγματα, αυτά που δεν άγγιζες ποτέ, αυτά που δεν ήξερες ότι υπάρχουν, αυτά που δε θέλησες να μάθεις, σε περιμένουν. Έλα!

Μην το διπλοσκέφτεσαι! Έλα! Σε περιμένω στα άσημα σοκάκια, στις άγνωστες πλατείες, στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, όπου βαδίσαμε ποτέ, σε περιμένω…

Έλα! Ράγισε το ξύλο! Σκίσε το χώμα! Έλα!

Οι αμφιβολίες

«Ααααααααααααα...»

Ο πόνος. Ο πόνος τα παίρνει όλα. Είναι καλύτερα τότε...

«Ααααααααααααα...»

Είναι καλύτερα τότε... Όταν το ράμϕος μού σκίζει τα σωθικά είναι καλύτερα...

«Ααααααααααααα...»

Είναι καλύτερα όταν ο νους μου δεν κατακλύζεται από αμϕιβολίες για το αν άξιζε τελικά...

«Ααααααααααααα...»

Ο Προμηθέας.