Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016

Η πλατεία

Στη γειτονιά που μεγάλωσα υπάρχει μια πλατεία μικρή, εκεί που θα έπρεπε κανονικά να υπάρχει πολυκατοικία. Γωνιακό οικόπεδο, φιλέτο αναξιοποίητο την εποχή που όλοι έχτιζαν. Για λόγους ανεξήγητους έγινε πλατεία. Κούνιες, γύρω γύρω όλοι, ημικυκλικό μονόζυγο, τέσσερα παγκάκια περιμετρικά, κάποια δέντρα και η καθιερωμένη τότε γούρνα που έτρεχε ασταμάτητα νερό. Γέμισε αμέσως παιδιά. Ήταν το στέκι μας.

Τα χρόνια πέρασαν, κι αν και ερήμωσε, στέκει ακόμα. Κάποιοι έφηβοι κάποιες φορές μαζεύονται· μα κι αυτοί φαίνονται παράταιροι. Στην πραγματικότητα ακόμα και τότε είναι άδεια. Και διαφορετική. Χορτάριασε, κάτι ακατόρθωτο στην εποχή μου, αφού όλο μπάλα παίζαμε. Πού να αφήσουμε χόρτο ήσυχο! Οι κούνιες ήταν το παραμυθένιο τέρμα μας, ενώ το μονόζυγο και το γύρω γύρω όλοι ούτε που μας ενοχλούσαν.

Μα ο καιρός περνά, τα πράγματα αλλάζουν. Τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από τον χρόνο. Χρόνια μετά περπάτησα ξανά μέσα στην πλατεία. Είναι παράξενο πώς, ενώ μεγαλώνεις, τα πράγματα γύρω σου μικραίνουν. Πώς το τεράστιο γήπεδο, μου φάνηκε μια πλατεία μικρή που μπορούσα να τη διασχίσω με δυο δρασκελιές. Πώς δε χρειαζόταν πια να τεντώσω το χέρι μου για να φτάσω το οριζόντιο δοκάρι. Πώς το μονόζυγο που πάντα το φοβόμουν το πέρναγα σε μπόι.

Κάθε βήμα, μια ανάμνηση. Κάθε βήμα και ζούσα πάλι το παρελθόν. Το καλύτερο γκολ που είχα βάλει, τα γυαλένια, έναν καλό τσακωμό του αδερφού μου, έναν γείτονα να περνά σαν πίθηκος τις καμάρες που περιστοιχίζουν την πλατεία. Πολλά. Πράγματα που έχουν αξία μόνο για μένα. Πράγματα που φανερώνονταν μόνο σε μένα με κάθε βήμα.

Είναι εύκολο να παρασυρθείς από τις μνήμες σου. Να πιστέψεις ότι είναι πιο σπουδαίες από ό,τι είναι, να πιστέψεις ότι είσαι καλύτερος από τους νεώτερους. Είναι μόνο αναμνήσεις. Τίποτε άλλο. Αν είσαι τυχερός, θα έχεις μια πλατεία μικρή να τις περπατήσεις πάλι. Αν είσαι άτυχος, όχι.

Κάπου εκεί βγήκα έξω. Περίμενα τη γυναίκα μου για να πάμε για ψώνια και είχα σταθεί να τη δω να ξεπροβάλλει από το βάθος. Μα μου την έφερε για ακόμα μια φορά. Ήρθε από τον πίσω δρόμο γελώντας που την αναζητούσα αλλού. Χαλάλι της. Σημασία έχει ότι ήρθε για να φτιάξουμε μαζί νέες αναμνήσεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια: