Σαράντα

Σαράντα. Ο μεγάλος μου γιος είναι δεκατριών και προσπαθώ να θυμηθώ πώς ένιωθα εγώ για τα σαράντα τότε στα δεκατρία. Μου φάνταζε κατόρθωμα! Σίγουρα πίστευα ότι θα ήμουν γέρος. Μια μικρή μου φίλη με φωνάζει: «Παππού!». Μα να, είμαι εδώ πιο γερός από ποτέ. Όσο και αν κάποιες άσπρες τρίχες, δυσδιάκριτες ακόμα, ισχυρίζονται άλλα...

Σαράντα και νιώθω πως ακόμα είμαι στην αρχή. Κάποιες φορές. Κάποιες αναρωτιέμαι για τον δρόμο που έχω πάρει. Δεν ξέρω αν μετανιώνω για λάθη που έκανα. Δεν ξέρω αν έχω το θάρρος να τα δω. Μα ονειρεύομαι ακόμα. Όχι σαν παιδί. Τα όνειρα πλέον είναι προσγειωμένα, εφικτά, ώριμα.

Ας είναι καλά η πείρα. Αυτό απολαμβάνω περισσότερο. Δεν πνίγομαι με το καθετί. Και το καινούριο δεν είναι και τόσο καινούριο πια· το συνήθισα. Ξέρω ότι θα το κατακτήσω, ότι θα γίνει κι αυτό παλιό.

Μα όση πείρα κι αν έχεις, φοβάσαι. Φόβοι που δεν έχεις όταν είσαι δεκατριών· μα έχεις σαν είσαι σαράντα. Φόβοι που δεν μπορείς να τους δείξεις στον δεκατριάχρονο. Κάποιες φορές η λέξη πατέρας είναι περισσότερο θηλιά παρά δύναμη. Και ο δεκατριάχρονος γιος σου δεν μπορεί να το καταλάβει. Ίσως σε μερικά χρόνια. Ίσως ποτέ...

Τι σημαίνει τελικά πάτησα τα σαράντα; Μια ευκαιρία για αναδρομή στη ζωή σου; Εδώ δεν προλαβαίνω την καθημερινή ρουτίνα... πιθανότατα δε σημαίνει τίποτα. Ένα άλλο αυθαίρετο αριθμητικό ορόσημο μάλλον. Όποιο νόημα και να δώσω εξαρτάται από μένα και τις επιλογές μου. Μου εύχομαι, λοιπόν, κάποια από τα όνειρά μου να πραγματοποιηθούν ή τουλάχιστον να υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος αν δε συμβεί. Και περιμένω το απρόοπτο...