Ηλικία

Δεν είμαι εδώ για να μιλήσω με την ορμή της νιότης, δεν είμαι εδώ για να μιλήσω με τη σοϕία του γήρατος. Το πρώτο πέρασε, το δεύτερο το περιμένω. Είμαι εδώ για να μιλήσω για μένα.

Πρώτον. Δε θέλω να τα αλλάξω όλα· μόνο αυτά που πρέπει.

Δεύτερον. Δε θέλω να τα διατηρήσω όλα· μόνο αυτά που πρέπει.

Τρίτον. Με πείσμα και με θάρρος να πράξω σύμϕωνα με αυτά που πιστεύω εγώ, όχι σύμϕωνα με αυτά που πιστεύουν οι άλλοι.

Τέταρτον. Να μην παραδώσω στα παιδιά μου μονάχα έργα άλλων.

Αυτό πιστεύω πως είναι το πιο σημαντικό: να ψηλαϕίσουν έργα δικά μου τα χέρια τους…

Ομιλία κάποιου που δεν είναι ούτε νέος ούτε γέρος.

Λέξεις

Ένα θέλω: να μη με προδώσουν οι λέξεις. Να διαλέξω αυτές που πρέπει, να τις βάλω στη σωστή σειρά. Κι αυτές που θα αφήσω απέξω να μην ανησυχούν. Θα τις διαλέξω κι αυτές σαν πρέπει, θα τις βάλω στη σωστή σειρά. Μόνο να 'ρθει η ώρα τους. Μόνο αυτό ζητάω...

Η Πλατεία

Πλατεία συνηθισμένη, παρατημένη από καιρό, δίχως εκπλήξεις για τον επισκέπτη. Τη σκεπάζει στεφάνι από δέντρα που προσπάθησαν μα δεν πήραν το ύψος που έπρεπε. Στη μέση παιδική χαρά· δε ζωντανεύει όσο κι αν παίζουν τα παιδιά. Ένας νεαρός στην άκρη του στεφανιού περιμένει. Δεν τον είχα προσέξει, ο ερχομός της κοπέλας με ανάγκασε να τον δω. Η χορογραφία που συνθέτουν τα νεανικά τους σώματα σπάει τη μονοτονία. Ακόμα και τη συννεφιά, που είχε πλακώσει πριν από λίγο, νίκησαν. Για μία στιγμή η πλατεία είδε την Άνοιξη. Ύστερα έφυγαν.

Εμπειρίες

Δεν έχω εμπειρίες. Δεν έχω ζήσει ζωή πλούσια, με πάθη, μίση, ίντριγκες, δολοπλοκίες. Δεν έχω ταξιδέψει· δεν υπήρχαν λεφτά, μα κι αν υπήρχαν πού να πήγαινα, πού να έβρισκα καλύτερα. Δεν ερωτεύτηκα· δε βρέθηκε γυναίκα να με πείσει να ξυπνάω δίπλα της. Δεν έκανα παιδιά· τις φοβόμουν τις ευθύνες, φοβόμουν τις γυναίκες, φοβόμουν κι αυτά. Δε μέθυσα, δεν ήπια καν κρασί, μόνο στον γάμο του αδερφού μου δοκίμασα λίγο και το έκανα αμέσως στην άκρη. Δεν πήγα με πόρνες, δεν πήρα ναρκωτικά, δεν κάπνισα...

Τώρα προσμένω το τέλος να με πάρει.

Σκέψεις

Το πατρικό μου σπίτι... Η θάλασσα σχεδόν το γλείφει. Γέρνεις από το μπαλκόνι και βουτάς. Δεν είναι ρηχά· τα νερά βιάζονται να βαθύνουν σ' αυτά τα μέρη. Δεν το αποτόλμησα ποτέ. Φοβόμουν. Μα όχι πια. Είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω... Λίγες μέρες απομένουν ακόμα...

Σκέψεις στρατιώτη λίγο πριν πεθάνει...

Βόλτα

Η προετοιμασία
Στέκεται απέναντι από τον καθρέφτη. Τα χέρια της, σαν χέρια έμπειρου τεχνίτη, δουλεύουν τις τελευταίες λεπτομέρειες. Θέλει το πρόσωπό της αψεγάδιαστο. Αντάξιο των ρούχων της.


Η βόλτα
Προχωρά στο πεζοδρόμιο, διασχίζει δρόμους, μπαίνει σε μαγαζιά. Το αποτέλεσμα ίδιο: κανείς δεν την κοιτά. Πού και πού κάποιοι παρασύρονται από τα πανάκριβα φτιασίδια, την επιμελή εμφάνιση, μέχρι να την παρατηρήσουν καλύτερα. Αποστροφή.


Η επιστροφή
«Πώς πέρασες;» 
«Καλά...»

Βόλτα γυναίκας

Ο μονόλογος

Ε, εσύ! Σε σένα μιλάω. Ναι, σε σένα που διαβάζεις την εφημερίδα. Κοίταξε και κάπου αλλού.

(Ακουμπά το μέτωπό του στο τζάμι. Τα χνώτα του αρχίζουν να το υγραίνουν.)

Το ξέρω, έχεις φέρει τον μικρό να παίξει στην πλατεία. Βαριέσαι. Κάθε Σάββατο πρωί τα ίδια... Ο μικρός να παίζει στην πλατεία κι εσύ στην εφημερίδα σου. Άλλο ένα Σάββατο χαμένο.

(Το μέτωπό του μια κυλά ήρεμα και μια τινάζεται, χωρίς όμως να χάνει την επαφή με το παράθυρο. Τα χνώτα αυξάνονται.)

Μα κοίταξε και κάπου αλλού! Εκείνη η κυρία στο διπλανό παγκάκι, δεξιά σου όχι αριστερά σου, δε βαριέται να σε κοιτάει. Δε σε χορταίνει, για την ακρίβεια. Το ξέρω, κι οι δύο άντρες είμαστε, δεν είναι και η ωραιότερη — μα μια ματιά θα μπορούσες να της ρίξεις. Να σπάσει η μονοτονία, ρε αδερφέ! Να αλλάξει κάτι στη ζωή μου... Να ζήσω μέσα από σένα...

Η κάμερα ανεβαίνει αργά προς τα πάνω. Διαγράφεται ένα λιτό, λευκό δωμάτιο με ένα κρεβάτι λευκό κι αυτό. Κάποιος με το μέτωπο ακουμπάει στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου. Φοράει έναν ζουρλομανδύα.