Ο άνθρωπος

Ώρες ώρες ϕαντάζομαι τον άνθρωπο να στέκεται σε μια παραλία. Άδεια τελείως, αυτός κι αυτή μονάχα. Κι είναι μικρός, πολύ μικρός, ίσαμε τους κόκκους της άμμου. Κι όσοι οι κόκκοι τόσα και τα ερωτήματα. Όσοι οι κόκκοι τόσες κι οι αναζητήσεις. Κι αυτός μονάχος να παλεύει με έναν ή δύο. Τους άλλους να τους αγνοεί. Και να νομίζει πως ξέρει όλη την αλήθεια.

Νεκρή φύση

Πεζοδρόμιο. Δίπλα του χόρτα, ξερά και χλωρά δίχως διακρίσεις, σκυϕτά από την αδυναμία του κορμιού τους. Από την άλλη η άσϕαλτος. Στις πλάκες του πεζοδρομίου πεταλούδα με ϕτερούγες απλωμένες. Εξαίσια· μα νεκρή. Κι ας λένε τα χρώματά της άλλα.

Ο πόνος

Αργά αργά τα σκοινιά τεντώνονται. Μαζί και τα άκρα. Μοιάζει με το τέντωμα το πρωινό. Όμως η τροχαλία συνεχίζει να γυρίζει. Τα σκοινιά συνεχίζουν να τεντώνονται. Κι ο πόνος αρχίζει…

Μικρός, ανεκτός, ανεπαίσθητος. Πιστεύεις ότι θα τον αντέξεις έτσι αργά που αυξάνεται. Πιστεύεις πως δεν μπορεί, κάπου θα σταματήσει. Μάταια. Οι στριγκλιές των σκοινιών επιμένουν.

Κι ο πόνος αυξάνεται. Τα άκρα τεντώνονται σε όρια άγνωστα για σένα. Ο πόνος αγγίζει όρια άγνωστα για σένα…

Λες: «Μα δε μπορεί. Ο Προκρούστης δεν υπάρχει. ´Η μήπως κάποιοι άλλοι πήραν τη θέση του;». Και οι στριγκλιές των σκοινιών συνεχίζουν…

Έλα

Έλα! Έλα και γείρε πλάι μου. Έλα και γείρε πλάι μου δίπλα στη σπασμένη πόρτα. Στους τοίχους τους ϕθαρμένους. Στο τραπέζι το άδειο. Έλα και γείρε πλάι μου...

Μη στέκεσαι, έλα! Σε περιμένουν. Το σπίτι, το δωμάτιο, το κρεβάτι... Ακόμα και τα δικά μου πράγματα, αυτά που δεν άγγιζες ποτέ, αυτά που δεν ήξερες ότι υπάρχουν, αυτά που δε θέλησες να μάθεις, σε περιμένουν. Έλα!

Μην το διπλοσκέφτεσαι! Έλα! Σε περιμένω στα άσημα σοκάκια, στις άγνωστες πλατείες, στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, όπου βαδίσαμε ποτέ, σε περιμένω…

Έλα! Ράγισε το ξύλο! Σκίσε το χώμα! Έλα!

Οι αμφιβολίες

«Ααααααααααααα...»

Ο πόνος. Ο πόνος τα παίρνει όλα. Είναι καλύτερα τότε...

«Ααααααααααααα...»

Είναι καλύτερα τότε... Όταν το ράμϕος μού σκίζει τα σωθικά είναι καλύτερα...

«Ααααααααααααα...»

Είναι καλύτερα όταν ο νους μου δεν κατακλύζεται από αμϕιβολίες για το αν άξιζε τελικά...

«Ααααααααααααα...»

Ο Προμηθέας.

Η αντίσταση

Βράχος όμοιος με τον κουβαλητή του κυλάει αργά. Χώμα, χαλίκια γλιστρούν καθώς αδέξια ο βράχος λαξεύει το έδαφος. Ο βράχος κάποιες φορές αντιστέκεται, κάποιες φορές κερδίζει. Κερδίζει κάποια μέτρα, μερικά μόνο, μέχρι ο κουβαλητής να τον σταματήσει και να συνεχίσει πάλι.

Κι όλο ανεβαίνει…

Στην αρχή πιο γρήγορα —το έδαφος είναι ομαλότερο εκεί χαμηλά κι η κούραση μικρότερη—, αργότερα πιο αργά, ολοένα πιο αργά…

Κι όλο ανεβαίνει…

Δεν είναι όμως μονάχα η κλίση και ο κάματος που επιβραδύνουν την πορεία. Είναι κι ο νους. Η τελευταία αντίσταση. Τα χείλη σφίγγονται όχι μόνο από τη δύναμη μα και για να κρύψουν το χαμόγελο.

Κι όλο ανεβαίνει…

Τούτο του 'μεινε μονάχα. Το ξέρει καλά. Να κουβαλήσει όσο το δυνατόν λιγοτερές φορές τον βράχο. Είναι η δική του νίκη.

Κι όλο ανεβαίνει… κι όλο σφίγγει τα χείλη… μέχρι να φτάσει στην κορυφή…

Εμπιστοσύνη

Ο άνθρωπος. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος σπάνια λέει αυτό που σκέϕτεται, σπάνια λέει αυτό που αισθάνεται. Σπάνια ξέρει τι σκέϕτεται, σπάνια ξέρει τι αισθάνεται. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς τον άνθρωπο.

Μπορείς να τον γνωρίσεις, να τον συμπαθήσεις, να τον ερωτευτείς, να τον αγαπήσεις — μα δεν μπορείς να τον εμπιστευτείς τον άνθρωπο.

Μπορεί να ζήσει στη ϕτώχεια, απλώς να επιβιώσει, να δημιουργήσει κάτι, να πετύχει απόλυτα, να μείνει στην ιστορία — μα δεν μπορείς να εμπιστευτείς τον άνθρωπο.

Στιγμές πριν χτυπήσει το κουδούνι της πόρτας.